Ons huis als afvalstation

Vandaag is het plastic afval weer opgehaald in onze straat. Dat gebeurt sinds begin 2011 eens in de maand. Het is prima geregeld: je kunt online gratis plastic zakken bestellen die per post worden bezorgd. Vervolgens stop je al je broodzakken, tijdschriftomhulsels, shampooflesjes en ander plastic in de zak, zet hem op de aangegeven datum aan de weg en een grote vrachtwagen komt hem ’s ochtends al vroeg ophalen.

Vandaag was het dus weer zover. Maar … mijn plastic zak met plastic stond deze keer niet op de stoep (of eigenlijk, met het herfstige weer: waaide deze keer niet door de straat). Ik had de afgelopen maand het plastic afval namelijk niet apart verzameld, maar gewoon bij het restafval weggegooid. Het is niet dat ik totaal niet ‘groen’ ben hoor. Ik ben me ervan bewust dat we met z’n allen – en ik dus ook, want een beter milieu begint bij jezelf – een verantwoordelijkheid hebben om de aarde een beetje leefbaar te houden. Of met Bijbelse woorden: voor de schepping te zorgen. Ik ga dus op de fiets naar het werk, heb een nee-nee-sticker op de brievenbus en kijk de laatste jaren ook steeds vaker of de groente die ik koop niet van heel ver weg heeft moeten komen.

Plichtsgetrouw het afval scheiden hoort hier ook bij, maar ik moet bekennen dat ik gewoon even een beetje afval-scheiden-moe ben. Op zich is het een kleine moeite om je troep even in de juiste bak, zak of doos te stoppen. Het probleem zit hem vooral in de ruimte die dat allemaal inneemt. Het lijkt in en om het huis zo langzamerhand wel een afvalstation.

Vroeger en nu
Ik herinner me dat we in mijn jeugd een gewone afvalbak hadden met een vuilniszak erin. De vuilniszak ging zonder container gewoon aan de weg. Verder spaarden we volgens mij alleen het oud papier op voor de kerk. Waarschijnlijk was het statiegeld op flessen ook al wel uitgevonden (dat lees ik tenminste op Wikipedia), maar aangezien we niet vaak frisdrank dronken, waren er weinig of geen flessen om op te sparen. En glazen melkflessen waren inmiddels al vervangen door kartonnen pakken.

Tegenwoordig hebben we de gewone vuilnisbak in de keuken, met daarnaast de zak voor plastic en erachter een boodschappentas met lege flessen. In een hoekje bij de achterdeur sparen we glas en naast de magnetron staat een soepkom met lege batterijen. Onder de trap vind je een doos voor het oud papier dat elke twee weken wordt opgehaald. Dan herbergt de tuin nog de grijze rolcontainer voor het restafval en de groene voor de aardappelschillen, gesnoeide takken en andere biologisch afbreekbare rommel. O ja, en als er een apparaat moet worden vervangen, staat het oude exemplaar in de schuur tot we het op een zaterdag naar het grof vuil brengen.

Terwijl ik dit opsom, besef ik dat dit alles natuurlijk vooral iets zegt over de omvang van onze afvalproductie: ons consumptiegedrag, het feit dát alles in verpakkingsmateriaal wordt aangeboden. Zou dat ook anders kunnen? Ik weet het niet. Zou ik er zelf iets aan kunnen doen om mijn aandeel in de afvalstroom te beperken? Misschien wel: toch eens over nadenken. En als het scheiden van afval helpt om er een betere wereld van te maken, dan is het natuurlijk wel de moeite waard. Maar nou ja, de afgelopen maand had ik er gewoon even geen zin in. Zo meteen zal ik maar weer even de plastic-zak naast de vuilnisbak leggen en snel het oud papier naar de hoek van de straat brengen, want dat wordt vanavond weer opgehaald.

Dark Tide: geen verhaal en geen spanning

Wij hebben de film ‘Dark Tide’ gezien. Dark Tide valt in de categorie ‘dierenfilms’, zoals ik ze noem. Films waarin dieren de (onheilspellende) hoofdrol spelen, zoals Zuid-Amerikaanse spinnen, reusachtige waterslangen, genetisch gemanipuleerde mieren of – zoals in dit geval – mensenetende haaien. Dit soort films staan niet bekend om hun briljante of verrassende verhaallijn, maar voornamelijk om de spanning en de schrikeffecten. Als je dat maar weet, is het helemaal niet erg. Het probleem bij Dark Tide is echter dat de film én geen verhaal én geen greintje spanning heeft.

Zelf ben ik niet echt een kritische filmkijker. Als het ‘een leuke film’ is die goed afloopt, ben ik al snel tevreden. Evert is wel heel kritisch: losse eindjes, onlogische zaken, te veel clichés, gebrek aan verhaal … daar kan hij echt niet tegen. Maar Dark Tide vond zelfs ik een hele slechte film die ik niemand zou aanraden om te bekijken. Pure tijdsverspilling. Het is gewoon heel saai: men doet er bijna twee uur over om een heel dun en voorspelbaar verhaaltje te vertellen, er zijn welgeteld drie momenten waar de haaien slachtoffers maken en die slachtoffers zijn dan ook nog óf onbekenden van de kijker (dus het raakt je niet) of onsympathieke personen (waarvan je de hele film al hoopte en verwachte dat zij wel ‘naar de haaien’ zouden gaan). De tijd wordt voortdurend gerekt door ‘Discovery-achtige’ beelden van het zwemmen met haaien, maar dan niet met een ‘Discovery-achtige’ kwaliteit. Je verveelt je gewoon gruwelijk.

Leren communiceren
De enige reden om de film eventueel te bekijken, is om ervan te leren dat je moet communiceren als je wilt dat andere mensen je begrijpen. Halle Berry is namelijk in de film weggegaan bij haar man Jeff, nadat een vriend van hen beiden door een haai is verslonden. Jeff had geen schuld aan het ongeluk en het is niet duidelijk waarom zij hem dan heeft verlaten. Ook Jeff weet het niet, maar hij biedt zijn verontschuldigingen aan voor ‘wat hij dan ook gedaan mag hebben’. Haar tenenkrommend irritante reactie: ‘Als je dat niet weet, heeft het geen zin om er verder over te praten’. En daar blijft ze bij. En ze blijft dus boos. Zijn er écht vrouwen die zulke dingen zeggen? (Dit schijnt een beetje een vrouwendingetje te zijn: niets zeggen of dingen zeggen die je niet meent, en dan je man kwalijk nemen dat hij niet weet wat er in je omgaat.) Erg constructief is het in elk geval niet, want Jeff kan het juiste antwoord niet geven en ook de kijker weet aan het eind van de film nog steeds niet wat het probleem was. Onredelijk en onsympathiek, zo komt Halle, de ‘haaienfluisteraar’, over. Ik zou het niet erg hebben gevonden als zijzelf in de film door een haai aan haar eind was gekomen.

PS. Over 'vrouwen en communicatie': dat kun je ook veel vrolijker aan de kaak stellen, zoals cabaretier Roué Verveer laat zien in dit grappige filmpje.