History in the making

Er is iets opwindends aan het zien schrijven van geschiedenis. Het gevoel: ik ben erbij! Vanmorgen zat ik om half vijf voor de tv om de uitslag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen te volgen. Het liefst had ik de hele nacht voor de buis gezeten, maar helaas voel ik me dagenlang een wrak als ik een nacht slaap oversla, dus dat leek me toch niet zo verstandig. Maar toen ik vanmorgen in alle vroegte wakker werd, bedacht ik me geen moment: ik sprong uit bed en zat een paar minuten later met een pot thee op de bank. En ik stopte pas met kijken nadat ik om acht uur de toespraak van Obama had gehoord. Er werd geschiedenis geschreven en ik zag het gebeuren.

Gek genoeg hangt de kick van ‘history in the making’ voor mij niet per se samen met mijn persoonlijke overtuiging en wereldbeeld. Het hoeft geen goed of leuk nieuws te zijn waar ik getuige van ben om toch de bijzonderheid te ervaren. Als Romney had gewonnen, had ik niet voor niets gekeken. Nieuws puur als nieuws.

Bombardementen
Ik herinner me dat ik in januari 1991 ’s nachts met mijn vader CNN zat te kijken en er getuige van was dat de eerste bommen op Irak werden gegooid. Donkere beelden en een lucht vol ‘vuurwerk’: de bombardementen van de Amerikanen en het afweergeschut vanuit Bagdad. Heftig, een oorlog die begint. Maar mijn gevoel was vooral: ik ben erbij! Ik was toen vijftien, dus het zat er al best jong in.

Acht jaar later werkte ik op de binnen/buitenlandredactie van de Zwolse Courant. Dag en nacht kwam daar het nieuws van over de hele wereld via de persbureaus onmiddellijk binnen. Soms in eerste instantie alleen één regel ‘breaking news’. Zoals toen de NAVO-luchtaanvallen in het toenmalige Joegoslavië waren begonnen. Ik zag de regel op mijn scherm binnenkomen en dacht: ik ben een van de eersten die het weet! Het is sindsdien nog regelmatig voorgekomen, dat ik bij grote nieuwsgebeurtenissen dacht: zat ik nog maar op die redactie, bovenop het nieuws.

11 september
Vaak hoor je de vraag ‘waar was jij toen de vliegtuigen in het WTC vlogen’? Hoewel een aantal van mijn nieuwsherinneringen wel gekoppeld zijn aan mijn eigen situatie toen het zich afspeelde, lijkt die situatie voor mijn nieuwsbeleving niet echt relevant. Eigenlijk is het juist zo raar dat hoe indrukwekkend het nieuws ook is, het meestal totaal los staat van mijn eigen werkelijkheid. Ondanks dat de hele wereld op de kop stond na de aanslagen, hadden Evert en ik op 11 september 2001 ’s middags gewoon een afspraak met een makelaar, omdat we wilden trouwen en een huis kopen. (Overigens had ik natuurlijk graag die hele dag het nieuws willen volgen. Juist rond 9/11 kan ik er nog steeds niet bij dat die vliegtuigen écht in gebouwen vlogen. Elke keer als ik de beelden weer zie, lijkt het een film. Zoiets kan toch niet waar zijn?) En terwijl wij in 2004 de feestdagen bij mijn zwager vierden, werd Azië op tweede kerstdag getroffen door de vernietigende tsunami. Een paar uur later keken wij gezellig naar ‘The Grinch’, waarin een groen slachtoffer van pesten Kerst probeert te bederven in een wereld waar alle bewoners op rijm praten.

Zo wordt er af en toe nadrukkelijk een markeringspunt in de geschiedenis geslagen waar de wereld even bij stilstaat en die later in de geschiedenisboeken zal staan. Tegelijk gaat het ‘gewone’ leven ongehinderd door. Natuurlijk alleen zolang de oorlog, aanslag, natuurramp of presidentsverkiezing mijn directe leefomgeving niet raakt. Vandaag begon voor mij als een dag van ‘history in the making’: een nieuwe termijn voor Barack Obama en ik hoorde zijn oh zo Amerikaanse toespraak. Maar terwijl hij en zijn vrouw hun koffers weer aan het uitpakken zijn – ze hebben de nominatieronde overleefd en hoeven het Witte Huis tóch niet te verlaten – ga ik zo meteen boodschappen doen en rode kool koken. De mijlpaal is gepasseerd; nu gaan we over tot de orde van de dag.

Nieuwsitem RTL Nieuws over begin bombardementen Irak 1991
Nieuwsuitzending RTL4 tijdens aanslagen VS 2001